ถัณฑิล, ถัณฑิลญ หมายถึง [ถันทิน, ถันทินละ–] (แบบ) น. แผ่นดิน. (ป.).
ว. นอนเหนือแผ่นดิน. (ป.).
ก. ขยับไปด้วยก้น. ว. รองลงไป, ต่อไป.
ว. ชิดทางนอก (บอกวัวควายเวลาไถนา), ถาด ก็ว่า.
[ถัด] (แบบ) ว. แน่น, แข็ง, กระด้าง, เช่น อันว่าชูชกใจถัทธ.(ม. คําหลวง นครกัณฑ์). (ป.).
น. เต้านม; นํ้านม. (ป. ถน ว่า เต้านม; ถญฺ? ว่า นํ้านม).
ก. ไหล; กระชั้น เช่น ถั่นคํ่าขีณแล้ว. (ม. คําหลวง ทานกัณฑ์).
ว. เร็ว ๆ, พลัน ๆ; เป็นหลั่น ๆ.